birta nöfn þeirra

Hátekjufólk þiggur atvinnuleysisbætur.....65 manns með yfir 10 milljónir í árstekjur þáðu atvinnuleysisbætur.....þetta fólk hefur greinlega ekkert lagt fyrir af tekjum sínum og kannski með dýran lífsstíl.

Mér finnst að Rikisskattststjóri eigi að birta nöfn þeirra.........

Listamenn v Sjálftökumenn

Ásbjörn Óttarsson er þingmaður Sjálfstæðisflokksins. Hann er líka útgerðarmaður sem rekur eigið fyritæki. Var fyrr á árinu fjallað um ólöglegar arðgreiðslur hans út úr þessu fyrirtæki sem var í bullandi tapi, Hann greiddi sér 65 milljónir krónur í arð árið 2008 og 20 milljónir árið 2009. Ekki tókst að sanna hvort hann sjálfur bar ábyrgð á athæfinu eða endurskoðandi hans, sem lést á síðasta ári, en Ásbjörn lýsti ábyrgðinni á hann. En með því að endurgreiða arðgreiðsluna slapp Ásbjörn við frekari málaferli og sakfellingar, sérstaklega þar sem orð hans eins voru til frásagnar um ábyrgðarhlutann.

Ásbjörn lætur Tónlistarhúsið Hörpu fara í taugarnar á sér. Hann sér líka ofsjónum yfir listamannalaunum og telur greinilega listamenn vera vinnufælna.

Öfugt við Ásbjörn held ég að góð innspýting í listalífið sé góð á krepputímum. Auðvitað verða alltaf fulltrúar afdalamennsku og andlegrar fátæktar sem tala um að þetta sé óþarfi og að "listamenn eigi að fá sér venjulega vinnu eins og annað fólk" - eins og t.d. ofangreindur Ásbjörn Óttarsson, sá hinn sami og fannst í lagi að greiða sjálfum sér heilmikinn arð út úr gjaldþrota fyrirtæki (sem við skattborgarar greiddum því í raun fyrir hann, listamenn þar á meðal) það fannst honum í lagi, og klíndi svo gerningnum á látinn mann. Arðurinn sem Ásbjörn greiddi sér og konu sinni út árið 2008 hefði farið langt með að greiða öll starfslaun listamanna sama ár.

Vel má vera að það að vinna að listum og menningu sé óvenjuleg vinna í augum einhverra, en vinna er það samt. Vinna sem hefur verið sýnt fram á að leggur meira til þjóðarbúsins hér á landi en t.d. landbúnaður (sjá úttekt Ágústs Einarssonar hagfræðings). Vinna sem aðrar Evrópuþjóðir meta að verðleikum og hafa gert í nokkur hundruð ár og tala ekki niðrandi um. Ísland er eina landið þar sem ég heyri þeim sem vinna að listum og menningu hallmælt......þó erum við þjóðin sem varðveitti elstu menningu Norðurlanda. Það má svo með réttu segja að fyrstu íslensku skáldin hafi verið á listamannalaunum hjá erlendum kóngum.......kannski var enginn skilningur á starfi þeirra hér á landi strax þá.........

Ef eitthvað getur reist Ísland úr þessum rústum og bjargað orðspori þess, þá eru það listirnar og ferðamennskan og yfirhöfuð allt það sem svona þöngulhausar eins og Ásbjörn telja óþarfa......t.d. sameinar Airwawes hátíðin þetta tvennt með frábærum hætti og aflar þjóðarbúinu fullt af tekjum.

Þöngulhausar eru og verða þöngulhausar og enginn mun muna nafn þeirra innan 10 ára.............og nú getur Ásbjörn mín vegna látið tvær Hörpur fara í taugarnar á sér........

Er þetta ekki viðsnúningur hjá Styrmi?

Athyglisvert er að lesa tvo síðustu pistlana sem Styrmir Gunnarsson, fyrrum ritstjóri Morgunblaðsins, skrifar á Evrópuvaktinni. Ég staldraði allavegana við.......

http://www.evropuvaktin.is/pistlar/16489/

http://www.evropuvaktin.is/pistlar/16467/

Ég man ekki betur en Morgunblaðsmenn og Sjálfstæðismenn almennt töluðu manna helst um "Skríl" í Búsáhaldabyltingunni miðri......og fordæmdu þá þingmenn sem fóru út til að tala við mótmælendur.

Hvað hefur breyst? Ástandið í þjóðfélaginu er verra núna, en kannski er breytingin helst sú að núna eru stjórnvöldin önnur..........og þá snúast menn 180° og nú geta Sjálfstæðismenn samsamað sig með "skrílnum" ........og finna því til undan því að talað sé um vonsvikna almenna borgara sem "múg" og "lýð".........og skyldi engan undra.

En gullfiskaminni Íslendinga gerir það að verkum að engum þykir undarlegur viðsnúningur Styrmis og Sjálfstæðismanna............Greiningin er örugglega rétt hjá Styrmi í stórum dráttum, en hvað er það sem hann vill gera?

Og hvað ætli Styrmi finnist núna um mál 9-menninganna fyrst hann er farinn að snúast svona?????

"Ensk" kvikmyndahátíð

Ég er mikill aðdáandi kvikmyndahátíðar. Hef sótt hana svo árum skiptir. Sama hvað hún heitir - RIFF, RAFF, RUFF - eða bara Kvikmyndahátíð. Í ár ber svo við að hin alþjóðlega kvikmyndahátíð sem haldin er á Íslandi virðist aðeins hafa á að skipa enskumælandi starfsmönnum......sjálfboðaliðum er mér tjáð......í miðasölu, símavörslu, við inngang bíósala. Hef ekki enn hitt einhvern sem talar íslensku þegar ég fer á þessa alþjóðlegu kvikmyndahátíð RIFF - nema í sælgætissölunni....... en "popp og kók" er samt mjög auðskiljanlegt og alþjóðlegt og þarf ekki tungumálasnillinga til að skilja það eins og hið ástkæra og ylhýra.

Kannski verður þróunin sú að ef um er að ræða tíbetska mynd þá tala allir starfsmenn tíbetsku, ef um er að ræða kínverska mynd tala allir starfsmenn kínversku, ef um er að ræða tékkneska mynd tala allir tékknesku, ef um er að ræða danska mynd tala allir dönsku, ef um er að ræða franska mynd tala allir frönsku, og ef um er að ræða þýska mynd tala allir þýsku o.s..frv.......roslega alþjóðlegt.........en kannski er bara enska tungumálið nógu alþjóðlegt á alþjóðlegri kvikmyndahátíð..........svo virðist.........þótt hún sé haldin á Íslandi.

Aðeins íslenskumælandi Íslendingar lentu í vandræðum á þessari kvikmyndahátíð, sérstaklega þeir sem eru komnir vel yfir miðjan aldur, og þá skipti engu þótt þeir hafi stundað kvikmyndahátíðir hér á landi síðan 1978 - eða hreint út sagt, þeir sem fóru á kvikmyndahátíðir á Íslandi þegar enn var þar töluð íslenska...........

Þó það tali bara ensku er þetta samt allt ungt og ákaflega geðugt fólk sem RIFF skartar í sínum sjálfboðaliðahópi.......en það er eitthvað athugavert við það að þurfa að bregða fyrir sig ensku þegar mann langar að sjá góðar kvikmyndir á gamla góða Frónkexinu. Eru virkilega engin íslensk ungmenni sem vilja vinna í sjálfboðavinnu við svona skemmtilega hátíð????

Allir vildu Lilju kveðið hafa

Enn á ný sýnir Lilja Mósesdóttir að hún starfar eftir sannfæringu sinni sem þingmaður á hinu lægstvirta Alþingi. Hún er tilbúin að hlusta á góðar tillögur og rök félaga jafnt og liðsmanna annarra flokka. Hún lítur á gæði hugmyndanna ekki flokkslínurnar. Hún hlustar á grasrótina.

Viðtalið við hana í Návígi Þórhalls Gunnarssonar í byrjun vikunnar var besta viðtal sem ég hef heyrt við íslenskan stjórnmálamann síðan Vilmundur Gylfason var og hét. Stjórnmálamaður með hugsjónir og samvisku. Lilja, þú ert pólitísk hetja!

Fyrir mig persónulega var athyglisverðast að heyra orð Lilju um það viðhorf margra þingmanna vinstriflokkanna, að það fólk sem núna ætti í greiðsluerfiðleikum væri þar statt vegna þess að það hefði eytt um efni fram, væri óráðsíufólk.

Ég hóf þetta blogg sem óþjóðakona þegar mér ofbauð svo að vera sagt að ég væri ekki þjóðin. Núna get ég bætt við að ég er að mati þessara þingmanna líka óráðsíukona.

Mig langar að vita hvaða þingmenn þetta eru, þyrfti að panta við þá alvarlegt viðtal.

Næststærsta fiskabúr heimsins

Skammastu þín Jóhanna!

Jóhanna hristi botninn úr þeirri litlu virðingu sem eftir var fyrir Alþingi Íslendinga. Nú er manni horfin öll von um að þetta apparat virki yfirhöfuð........eða fylgi þeim eiðstaf sem því ber að fylgja.

Þegar bygging Alþingishússins var hafin á sínum tíma, var hornsteinn lagður við hátíðlega athöfn, og í hann lagður silfurskjöldur með ígrafinni áletruninni "Sannleikurinn mun gera yður frjálsa". Það er augljóst að þessi orð eiga sér enga samsvörun í störfum alþingismanna vorra tíma. Kannski voru mistökin að grafa skjöldinn í hornsteininn og fela hann þar sjónum manna, kannski hefði hann betur hangið á áberandi stað inni í þingsal sem dagleg áminning til þingmanna.

Og kannski hefðu þeir ekki eins mikið að skammast sín fyrir og núna er raunin, ef þeir hefðu fylgt þessum einkunnarorðum þingsins.

Dómsmálið yfir 9-menningunum er orðið eins og hver annar brandari, hafi þeir brotið á virðingu þingsins þá er það ekkert í samanburði við þá vanvirðingu sem þingmenn sjálfir hafa sýnt þinginu og okkur kjósendum. Líkt og bankarnir voru rændir innanfrá af eigendum sínum, þá eru vé og virðing Alþingis margbrotin og margvanvirt innanfrá af alþingismönnum sjálfum. Skammist ykkar!

Clean Business

Better than big business is clean business. To an honest man the most satisfactory reflection after he has amassed his dollars is not that they are many but that they are all clean.

What constitutes clean business?
The answer is obvious enough, but the obvious needs restating every once in a while. A clean profit is one that has also made a profit for the other fellow. This is fundamental moral axiom in business. Any gain that arises from another's loss is dirty. Any business whose prosperity depends upon damage to any other business is a menace to the general welfare.

Of course, as business becomes more complicated, it grows more difficult to tell so clearly whether both sides are equally prospered. No principle is automatic. It requires sense, judgment, and conscience to keep clean; but it can be done, nevertheless, if one is determined to maintain his self-respect.

A man that makes a habit, every deal he goes into, of asking himself, "What is there in it for the other fellow?" and who refuses to enter into any transaction where his own gain will mean disaster to some one else, cannot go for wrong. And no matter how many memorial churches he builds, nor how much he gives to charity, or how many monuments he erects in his native town, any man who has made his money by ruining other people is not entitled to be called decent.

A factory where many workmen are given employment, paid living wages, and where health and life are conserved, is doing more real good in the world than ten eleemosynary institutions. The only really charitable dollar is the clean dollar. And the nasty dollar, wrung from wronged workmen or gotten by unfair methods from competitors, is never nastier than when it pretends to serve the Lord by being given to the poor, to education, or to religion. In the long run all such dollars tend to corrupt and disrupt society.

Of all vile money, that which is the most unspeakably vile is the money spent for war; for war is conceived by the blundering ignorance and selfishness of rulers, is fanned to flame by the very lowest passions of humanity, and prostitutes the highest ideal of men — zeal for the common good — to the business of killing human beings and destroying the results of their collective work.

By Dr Frank Crane 1920-30

Eftirhermuverk

Verk Todd McGrain er hrein endutekning á verki eftir íslenska myndlistarmanninn Ólöfu Nordal,sem hefur staðið í 13 ár úti í Skerjafirði. Verk Ólafar er 120cm hátt og er úr áli, það stendur í fjöruborði og horfir til Eldeyjar. Verk Todds er 157 cm hátt úr bronsi, staðsett við Valahnúk á Reykjanesi og horfir til Eldeyjar. Grunnhugmynd verkanna er hin sama, minna á að tegundin dó út vegna ásóknar manna.

Forsvarsmönnum menningar- og umhverfismála Reykjanesbæjar var bent á að of mikil líkindi væru með verki Ólafar til að uppsetning þess gæti talist raunhæf og eðileg, en ákváðu samt að setja geirfugl Todds upp og afhjúpa verkið á Ljósanótt. Brýtur það í bága við höfundarréttarlög og lög um sæmdarrétt listamanna. Er hart til þess að hugsa að opinber aðili, Reykjanesbær, samþykki opinbera uppsetningu á eftirhermuverki og taki þannig þátt í lögbroti gegn íslenskum listamanni.

Hvað ef þetta hefði verið Útilegumaðurinn eftir Einar Jónsson? Hvað ef þetta hefði verið Sjálfstætt fólk eftir Laxness?

Hugverk listamanna eru vernduð með höfundarréttarlögum, nú hefur Reykjanesbær brotið þau lög og gert aðför að sæmd listamannsins Ólafar Nordal.

Nýtt listaverk afhjúpað á Reykjanesi

Neyðarskýli heimilanna

Til ykkar sem getið gert eitthvað í málunum.

Við, almenningur í þessu landi, erum orðin langeyg eftir því sem einu sinni var kallað "skjaldborg heimilanna" síðar "tjaldborg heimilanna" og gæti í dag allt eins heitið "neyðarskýli heimilanna" - því ekkert raunhæft er að gerast og fyrirséð að bylgja persónulegra gjaldþrota fari af stað nú með haustinu þegar hin ýmsu bráðabirgðaúrræði renna út, eins og að taka út séreignasparnað, frysta lán, fresta gjaldþrotaskiptum og nauðungaruppboðum og svo framvegis. Eina úrræðið sem eftir stendur er greiðslujöfnunin, sem er í raun skuldafangelsi til framtíðar, og erfist til næstu kynslóðar.

Áhersla ríkistjórnarinnar hefur verið að bjarga fjármálakerfinu (sem var nauðsynlegt) og fyrirtækjum (sem var líka nauðsynlegt) en almenningur hefur setið eftir og aðgerðir til úrbóta ómarkvissar að margra mati, og frekar til þess gerðar að þjóna lánastofnunum en lántakendum. Hæstaréttardómur um lögleysi gengistryggðra lána hefur einungis aukið úrræðaleysið og flækjustigið.

En við sem tókum enga áhættu að því er við héldum, spenntum ekki bogann að við töldum, og tókum hefðbundin lán til íbúðakaupa, við erum líka illa stödd, en það virðast fáir gera sér grein fyrir því, og þau lán hafa hækkað fáránlega mikið og greiðslubyrðin þyngst. Margir eru að kikna undan því að standa í skilum og í lappirnar.

Tökum dæmi um hefðbundinn lántakanda sem vildi ekki taka neina áhættu og átti upp í eign: Hann tekur 18 milljóna króna lán hjá Íbúðalánasjóði í byrjun árs 2007 (þáverandi hámark) til kaupa á íbúð sem kostar 27 milljónir- hrein eign í íbúð 9 milljónir, greiðslubyrði á mánuði 85.000 kr og hækkaði upp í 87.000 í lok árs - allt innan áætlaðra marka og greiðslugetu. Árið 2008 fer mánaðarafborgun lánsins hægt og bítandi í 101.000 kr og lánið sjálft er komið í 21.330.000 = lántakandinn bætir við sig vinnu til að auka greiðslugetuna, hrein eign komin niður í 5,7 milljónir (miðað við sama kaup- og söluverð). Árið 2009 hækkar mánaðarafborgun lánsins hægt og sígandi í 112.000 á mánuði og lánið hækkar í 23,3milljónir = lántakandi bætir enn við sig vinnu til að auka greiðslugetuna og geta staðið í skilum, hrein eign komin í 3,7 milljónir (húsnæðisverð hefur lækkað og hrein eign er því trúlega talsvert lægri, ef nokkur, og afborgun lánsins hækkar áfram um 1000 kr á mánuði að meðaltali og lánið sjálft um ca200.000 á mánuði).

Lántakandinn er orðinn langeygur eftir "alvöru" úrræðum, hefur leitað oft ráða hjá Íbúðalánasjóði, Ráðgjafastofu heimilanna og auk þess rætt við ýmsa aðra.
Það sem er í boði er að ;
a) taka út séreignasparnað í eitt ár
b) frysta húsnæðislánið í eitt ár
c) fara í greiðslujöfnun, þ.e. að láta meta greiðslugetuna og greiða skv. henni en það sem stendur út af leggst við höfuðstólinn til framtíðar. Greiðslugeta er metin útfrá tekjum síðustu ára skv. framlögðum skattaskýrslum.
d) geiðsluaðlögun, úrræði/nauðasamningur ætlað almennum launþegum en ekki þeim sem bera ábyrgð á atvinnustarfsemi, t.d. geta einyrkjar ekki nýtt sér þetta úrræði. Einyrkjar eru t.d. iðnaðarmenn, bændur, listamenn og ýmsir verktakar.

Hvers vegna virka þessi úrræði ekki fyrir lántakandann:
a) Í fyrsta lagi eiga ekki allir séreignasparnað og þetta úrræði gagnast því ekki öllum.
Þeir sem eiga séreignasparnað geta fleytt sér áfram um eitt ár, en þá tekur ískaldur raunveruleikinn aftur við og greiðslubyrði lána hefur hækkað á þessu ári sem er liðið svo venjulegar daglaunatekjur duga ekki.
b) Frysting lána getur gefið færi á að stokka upp fjármálin, en tekur enda líkt og séreignasparnaðurinn.
c) Þar sem lántakandinn hefur aukið greiðslugetu sína jafnt og þétt síðustu ár, lítur tekjuliður hans bara nokkuð vel út á skattaskýrslum, en ekki er tekið tillit til þess að þar liggja að baki óhemju langir vinnudagar - við hvað á annars að miða, 8 stunda vinnudag eða 16 stunda vinnudag? Ekki er tekið mark á munnlegum/skriflegum yfirlýsingum um daglaun fyrir 8 stunda vinnudag, heldur eingöngu hægt að miða við framtaldar tekjur síðustu ára. Úrræðið mun auk þess verða til þess að höfuðstóllinn hækkar enn meir og hrein eign hverfur mjög hratt og skuldastaða verður neikvæð. Skuldir lántakanda erfast til barna við dauðsfall. Íbúð með neikvæða skuldastöðu er ekki söluvænleg og við sölu situr lántakandi uppi með mismun söluverðs og áhvílandi lána. Úrræðið er í raun ekki í boði fyrir okkar ímyndaða lántakanda vegna aukinnar greiðslugetu síðustu ára, fenginni með síauknu vinnuframlagi. Greiðsluviljinn og skilvísin kemur honum í koll.
d ) Greiðsluaðlögunarleiðin er ekki í boði fyrir okkar ímyndaða lántakanda þar sem hann er ekki almennur launþegi nema að hluta til og vinnur fyrir stórum hluta sinna viðbótartekna sem verktaki.

Athygli hefur beinst sérstaklega að þeim sem tóku gengistryggð lán eða myntkörfulán, sem núna hafa verið dæmd ólögleg. Ekki hefur verið unnið úr þeim úrskurði. Sett hafa verið lög vegna þeirra sem sitja uppi með óselda íbúð. Skv. þeim er hægt að láta aðra íbúðina ganga upp í hina. Ekki hefur verið unnið úr því hvernig framkvæma á þessi lög, t.d. ef lán hvíla hjá fleiri en einni lánastofnun og fátt er um svör þegar spurst er fyrir, útfærsluna vantar.

Lítið hefur verið fjallað um aðstæður þeirra sem tóku hefðbundin lán til íbúðakaupa, t.d hjá Íbúðalánasjóði eða lífeyrissjóðunum og hafa þeir fengið litla athygli í umræðunni.
Lán bankastofnana til íbúðakaupa eru síðan enn einn pakkinn. Um öll þessi lán gilda ólíkar reglur, skilmálar og vaxtastig, og eins hefur verið talað um algeran frumskóg þegar kemur að gengistryggðum lánum, því þar eru tilbrigðin flest. Íbúðalánasjóður hefur líka breytt sínum reglum á síðustu árum, sérstaklega með tilliti til hámarkslána, en sjóðurinn teygði sig langt til að vera samkeppnishæfur við bankastofnanir sem lánuðu allt að 100% kaupvirðis íbúða.

Ef gera á úrbætur sem gagnast öllum jafnt þarf að færa öll lán til íbúðakaupa í sambærilegt form, síðan er hægt að samræma reglur og úrræði. Á meðan ekkert er gert eru sífellt fleiri hnepptir í skuldaklafa, jafnvel um alla sína framtíð. Vissulega munu úrræðin líka hafa áhrif á lánveitendur, banka, lífeyrissjóði, Íbúðalánasjóð, og skerða tekjur þeirra - en hvað er best til lengdar, drepa þessar mjólkurkýr sem enn eru að streitast við að greiða sínar skuldir eða reka þær út á gaddinn? Hver verður þá staða þessara lánastofnana, þegar greiðslugetan og greiðsluviljinn er horfinn og stór hluti greiðenda ekki lengur til staðar?

Tillaga: Til að taka á vandmálinu þarf að greiða úr flækjustiginu sem gildir um hin ýmsu húsnæðislán. Gengistryggð lán og bankalán verði færð til sömu kjara og gilda um lán Íbúðalánasjóðs - eða settar aðrar samræmdar reglur um lánakjör íbúðalána sem gilda fyrir alla - þá sitja allir við sama borð og hægt er að gera samræmdar úrbætur fyrir alla - til dæmis þær sem hafa heyrst oft: að lækka höfuðstól til þess sem var í ársbyrjun 2008 og setja þak með hámark 5% vöxtum þaðan í frá. Það eru þær forsendur sem flestir íbúðakaupendur höfðu þegar farið var í íbúðakaupin, það eru þær forsendur sem munu tryggja mestar endurgreiðslur. Afnema verður vístölubundnar verðbætur svo allar hækkanir orku og nauðsynjavara verði ekki til að hækka lánin enn frekar og viðhalda vítahringnum.

En eitt er víst - ÞAÐ VERÐUR AÐ FARA AÐ GERA EITTHVAÐ!!!