Að grípa of seint í rassinn

Langir biðlistar eru á öll elli- og hjúkrunarheimili fyrir elstu borgara þessa lands. Sérstaklega á höfuðborgarsvæðinu. Enn eitt dæmið um það hvað Íslendingar átta sig seint og hugsa lítið fram í tímann. Þetta vandamál á aðeins eftir að aukast á næstu árum. Kynslóðirnar sem fæddust eftir stríð, sérstaklega milli 1950 og 1960, voru afar stórar. Þetta fólk er að mörgu leyti ráðandi í íslensku samfélagi í dag, milli 50-60 ára. Það liggur ljóst fyrir að eftir 10-15 ár mun margt af þessu fólki þurfa aðstoð í einhverju formi, íbúðir sérhannaðar fyrir eldri borgara, elliheimili, hjúkrunarheimili. Samt er engin áætlun í gangi, engin byggingaráform, enginn af þeim sem er við stjórnvölinn veltir því fyrir sér hvað á að verða um þetta fólk (það sjálft) eftir 15 ár.....enginn gerir ráð fyrir að verða gamall, og ef til vill veikur eða lasburða.

Annað sem er angi af sama vandamáli er oft augljós í skólakerfinu. Þar koma oft mjög stórir árgangar sem renna á 10 árum í gegnum grunnskólann, allir vita af þeim, samt verða framhaldskólarnir alltaf jafn steinhissa þegar þeir mæta, alltaf alveg óundirbúnir, samt hefur verið vitað frá fæðingu þessara barna að einn daginn mætir stór hluti þeirra í framhaldsnám. 

Hvað er það í þjóðarsálinni sem veldur þessari vöntun á að horfa til framtíðar, gera langtíma áætlanir, skoða hagtölur sem snerta ekki bara verðbólgu og fjármálageirann heldur helstu þarfir fólksins í landinu, barnagæslu, menntun, heilsugæslu, umönnun aldraðra o.s.frv?

Gráti nær yfir ástandinu