Ruslatína

Ég tíni rusl. Ég er ruslatína. Sérstaklega hef ég lagt rækt við að tína rusl við náttúruperlur sem mér þykir vænt um. Meðal þeirra eru svæðin við Geysi, Gullfoss, Kerið og fleiri staðir sem ég kem oft á á hverju sumri. Líka að vetri. Hvenær sem er. Ein og með öðrum.

Systir mín er líka ruslatína. Hún heldur hreinni leiðinni sem hún gengur í vinnuna í miðborg Reykjavíkur. Oft tínir hún fullan ruslapoka á þeirri leið. Hún ber virðingu fyrir umhverfi sínu. Henni finnst í lagi að tína upp rusl eftir aðra ef það gerir hennar gönguleið ánægjulegri. Hún á virðingu skilið. En þetta uppbyggilega starf hennar er ekki auglýst eða umtalað, það er unnið í hljóði. Engir fjölmiðlar hafa áhuga á því. En það er jafn merkilegt og virðingarvert fyrir það.

 Sem leiðsögumaður verður maður áþreifanlega var við að virðingin og umgengnin við landið er misjöfn, fólk hendir rusli á fegurstu áninga- og útsýnisstöðum - sígarettustubbum, sælgætisbréfum, kaffimálum, gosflöskum - já, næstum hverju sem er - við helstu náttúruperlur. Í dag var ég við Geysi og hirti þar upp notaða bleiu sem lá við Strokk þar sem hópur ferðamanna stóð og beið eftir gosi. Aðeins seinna tíndi ég heilan ruslapoka við Gullfoss. Fólk fór að hjálpa til. Margir þökkuðu mér fyrir.

Sigríður Tómasdóttir hefði verið ánægð með mig. Eins og ég er ánægð með að hún varðveitti fossinn fyrir mig og mína afkomendur.

Af hverju er ég ruslatína? Af því að mér þykir vænt um Ísland. Mér þykir vænt um landið mitt. Ég vil að það sé hreint land. Ég vil ekki að það sé allt fljótandi í rusli. Ég vil vera sú sem byggir upp og fegrar en ekki ruslari sem gefur skít í landið og sýnir því vanvirðingu með því að henda rusli.

Ég vil heiðra mitt land, ég vil elska mitt land, ég vil láta það sjá margan hamingjudag.